Και τι γίνεται όταν αρχίζουν να φωνάζουν, να κλαίνε, να ζητάνε επίμονα, να πετάνε πράγματα κάτω ( και όχι μόνο τα δικά τους, γκρρρρρ), να στέκονται ακίνητα, να απομακρύνονται σαν παλαβά, να πέφτουν κάτω και να χτυπιούνται; Στην περίπτωση βέβαια, των υπέροχων μικρών μας πλασμάτων, ξέρουμε πάρα πολύ καλά πως μπορούν να τα κάνουν και όλα αυτά ταυτόχρονα και μάλιστα μπροστά στον κόσμο. Διότι, όσοι περισσότεροι θεατές, τόσο καλύτερη παράσταση!!
Συνήθως η υπομονή μας εξαντλείται γρήγορα και ο χρόνος μας είναι περιορισμένος για να μπορέσουμε να το ελέγξουμε και να το αφήσουμε να καταλαγιάσει. Υψώνουμε αντίστοιχα την φωνή μας και γίνεται ένας διαγωνισμός έντασης και πρωτοτυπίας στις απειλές, μέχρι να υποχωρήσει ‘ο πιο αδύναμος κρίκος’ ή να τα πάρουμε σηκωτά και να εξαφανιστούμε τρέχοντας εάν είμαστε σε δημόσιο χώρο νιώθοντας τρελοί από νεύρα και μεγάλη ντροπή από την άβολη κατάσταση.
Εκεί είναι που πρέπει να δείξουμε πως εμείς είμαστε οι ενήλικες της υπόθεσης! Και ακριβώς εκεί είναι που το χάνουμε και εξαγριωνόμαστε. Ας απελευθερωθούμε και ας μάθουμε να νιώθουμε άνετα σε αυτές τις αντικειμενικά άβολες στιγμές. Στην πραγματικότητα κάνεις δεν ασχολείται και δεν κρίνει, με όσα διαδραματίζονται, ενώ εμείς θέλουμε απλά να ανοίξει η γη να μας καταπιεί. Όσοι έχουν παιδιά, ξέρουν.. Όσοι δεν έχουν παιδιά, δεν ασχολούνται και θα μάθουν στην πορεία της ζωής τους.
Είτε βρισκόμαστε κάπου μόνοι λοιπόν, είτε έχουμε θεατές, το ζητούμενο είναι ένα. Πρέπει να γνωρίζουμε εμείς την αντοχή μας την δεδομένη στιγμή. Πρέπει να έχουμε σταθερή συμπεριφορά. Αν δεν αντέχουμε για οποιαδήποτε λόγο, ας υποχωρήσουμε εξ’ αρχής. Αν έχουμε σκοπό να μην δώσουμε/κάνουμε αυτό που ζητά, καλό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι, σχεδόν απαθής, έως ότου λήξη η παράσταση τους. Να τα αφήσουμε να εκφράσουν το συναίσθημα τους, στην περίπτωση αυτή τον θυμό τους, χωρίς να απομακρυνθούμε απαραίτητα. Κανείς δεν χρειάζεται να ντρέπεται και να αγχώνεται για όλο αυτό. Κανείς από όλους εμάς δεν είναι τέλειος γονιός και όλοι προσπαθούμε για το καλύτερο. Δεν μπορούμε να γίνουμε γονείς ανάλογα με το πώς θέλουν οι υπόλοιποι. Όπως λοιπόν ως ενήλικες, έχουμε συναισθήματα και ξεσπάσματα και δεν μας λέει κάποιος να τα “θάψουμε”, έτσι και τα παιδιά. Καθημερινά έχουν άπειρες πληροφορίες και πρωτόγνωρα συναισθήματα και δεν ξέρουν να τα διαχειριστούν. Καλό είναι να τα αφήσουμε να τα γνωρίσουν και εμείς να είμαστε πάντα πλάι τους, ώστε αν χρειαστούν την στήριξη μας, να βοηθήσουμε να τα ελέγξουν και όχι να τα καταπιέσουν. Είναι σημαντικό για την συναισθηματική τους ανάπτυξη.
Εδώ θα σας παραθέσω την προσωπική μου εμπειρία. Είμαστε σε γνωστό εμπορικό κατάστημα με αρκετό κόσμο μέσα, 3 φίλες με 5 παιδιά ηλικίες από 3,5 έως 7,5 να τρέχουν να τα δούνε όλα και εμείς να μην τα χάσουμε και να κάνουμε τις αγοράς μας και την ανέμελη ας πούμε βόλτα μας. Κάποια στιγμή (θα αναφέρομαι με ηλικίες) η 4,5 ανακαλύπτει ένα ένδυμα της αγαπημένης της Έλσα, ενώ τα υπόλοιπα αλωνίζουν στους διαδρόμους. Για να μην πλατειάσω, πήρε το ρούχο αγκαλιά, το έφερε στην μαμά της και πήρε αρνητική απάντηση. Τότε ήταν που άρχισε το ρεσιτάλ! Ξάπλωσε κάτω αγκαλιά με το φόρεμα και άρχισε να οδύρεται. Μείναμε σταθερά και οι 3 ενώ τα μικρά μαζεύτηκαν γύρω της. Η φίλη της 3,5 θέλοντας να την παρηγορήσει, την χάιδεψε απαλά και της είπε “Μην στεναχωριέσαι θα σου το πάρει η μαμά μου” εννοώντας εμένα και κάπου εκεί η παράσταση έλαβε τέλος με ευχάριστο φινάλε, διότι όσοι το ακούσαμε βάλαμε τα γέλια. Νομίζω πως κανείς δεν έκρινε, αλλά και να το έκανε το φινάλε τον αποστόμωσε.
Ας απελευθερωθούμε από την καταπίεση του μυαλού μας και το κόμπλεξ του τι θα πουν οι γύρω μας και ας σταθούμε δίπλα στα παιδιά μας με υπομονή και ηρεμία. Μια φορά είναι παιδιά και μπορούν να γίνουν καλύτεροι ενήλικες από εμάς, ας τα βοηθήσουμε. Χρειάζεται μόνο να τα αγαπάμε και να τους το λέμε.
Ναι! Για όσους σκέφτηκαν τις ωτοασπίδες, είναι μια καλή λύση.
