Αν το καλόσκεφτούμε, μπαίνουμε στη λαίλαπα του χρόνου με την πρώτη μας αναπνοή. Γρήγορα να πάρουμε την πρώτη ανάσα, γρήγορα να ακουστεί το πρώτο μας κλάμα, γρήγορα να σταματήσει, γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα…
Ακόμα δεν έχω καταλάβει που γέρνει η ζυγαριά όταν ο χρόνος τρέχει. Είναι καλό ή κακό άραγε για την ψυχοσύνθεση μας; Το γεγονός πως δεν έχουμε το περιθώριο να νιώσουμε όσα μας κατακλύζουν και τα κόβουμε γιατί κάπου εκεί έρχεται ο χρόνος και μας λέει ” Φτάνει, έχεις και άλλες δουλειές να κάνεις!!”, νομίζω πως μπορεί να με τρελάνει. Συχνά μπαίνω στο τρυπάκι να αναρωτηθώ, ιδίως τα τελευταία χρόνια, για εμένα αλλά και για τους γύρω μου ” Είναι καλό τώρα αυτό, που δεν φτάνει το συναίσθημα στο πικ του; “.
Ζούμε τα πάντα σε ρυθμούς speed. Ο καλός μου φίλος, πέτυχε αυτό που κυνηγούσε πάντα και καταξιώθηκε στον τομέα που ήθελε. Και όμως μέχρι να προλάβει να χαρεί, έπρεπε να σκεφτεί που θα μείνει, τι θα γίνει με την σχέση του, πότε θα προλάβει να αναλάβει την θέση και ένα σωρό άλλα που μας περιόρισε σε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι. Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν πρόλαβε να κάνει πάρτι hangover, την χαρά την ζει με τις προαγωγές. Η καλή μου φίλη, βίωσε μια απώλεια. Και όμως μέχρι να ρίξει το πρώτο δάκρυ, έπρεπε να σκεφτεί πως έχει να μαγειρέψει, να στηρίξει κοντινούς ανθρώπους, να κρατήσει το σπίτι. Οι ευθύνες την περιόρισαν σε έναν πνιχτό αποχαιρετισμό. Ευτυχώς ή δυστυχώς σηκώθηκε και πάτησε στα πόδια της, ο πόνος ζει μέσα της.
Πως θα ήταν αν σε μια μεγάλη χαρά είχαμε την ευκαιρία να την ζούμε όλη την μέρα, μέχρι να την χορτάσουμε; Πως θα ήταν αν αφήναμε τον πόνο να μας παρασύρει και να μας πάρει βαθιά στο σκοτάδι του; Στην πραγματικότητα πάνω στον πλανήτη γη, οι άνθρωποι οι οποίοι βιώνουν στο έπακρο τον πόνο τους ή την χαρά τους είναι ελάχιστοι. Για αυτούς, νιώθω πως οι δείκτες σταμάτησαν σε εκείνο το δευτερόλεπτο που τους σημάδεψε για πάντα την ζωή. Έπειτα μένουν στον δικό τους κόσμο, που είτε είναι γεμάτος χρυσόσκονη, είτε έχει ατελείωτη ομίχλη. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ευχή ή κατάρα τελικά. Βέβαια, εδώ να τονίσω πως δεν έχουμε τα ίδια βιώματα. Συνεπώς, η μεγάλη προσωπική θλίψη ή χαρά, για κάποιον άλλο μπορεί να μην είναι τίποτα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχει αξία αυτό που νιώθουμε.
Ο χρόνος τρέχει!! Και παίρνω μια μεγάλη ανάσα και λέω στον εαυτό, πρέπει να συνεχίσεις. Φτάνει, δεν έχεις άλλο περιθώριο . . Κοιμήσου, ξύπνα, δουλειά, παιδιά, φίλοι, μαγείρεμα, γονείς, ο ίδιος σου ο εαυτός, μην τα πω όλα τα ξέρετε. Οι ευθύνες είναι πολλές στην καθημερινότητα. Πρέπει να φέρεις είς πέρας ένα σωρό καταστάσεις. Έχεις να αντιμετωπίσεις τόσο κόσμο. Δεν πρέπει να το επιστρέψεις αυτό. Όσο μεγαλώνουμε, πληθαίνουν οι υποχρεώσεις και οι άνθρωποι για τους οποίους είμαστε υπεύθυνοι και τελικά πουθενά δεν είμαστε εμείς.
Θέλω να έχω τον χρόνο να παραδοθώ στο μεγαλείο των συναισθημάτων μου. Είναι σημαντικό και απαραίτητο για εμένα. Η χαρά να με πετάξει στα ουράνια, να τραγουδώ και να χορεύω χωρίς σταματημό. Δεν θα ήθελα όμως να χάσω το μυαλό μου και να ζω για πάντα σε ένα υπέροχο σύννεφο. Θα έχανα το μέτρο και δεν θα έβρισκα πως να κατέβω απο εκεί. Να καταρρεύσω, ο πόνος να με ρίξει στα πατώματα και να κλάψω όπως δεν έχω ποτέ κάνει. Δεν θα ήθελα όμως να με τραβήξει σαν κινούμενη άμμος, δεν θα μπορούσα να ξεκολλήσω. Κάπου στο μέσο είναι όλα. Το να μην καταπιέζουμε όσα νιώθουμε είναι το καλύτερο και ακόμα καλύτερα όταν όλο αυτό το μοιραστούμε με κάποιον.
Πρέπει να ομολογήσω πως πολλές φορές όσο και να προσπαθώ δεν αντέχω αλλά και δεν θέλω να αντέχω στους ρυθμούς που μας επιβάλλονται. Να βρίσκουμε τον χρόνο και αν όχι, να τον δημιουργούμε.
